Wieści o pokonaniu Matsugoro Okudy przez ucznia Kodokanu rozniosły się szybko. Stało się oczywiste, że Kodokan judo nie jest pustą teorią. Ludzie z różnych szkół ju-jutsu zaczęli rozmawiać o Shiro Saigo, którego uważano za fenomen.

Okres Bancho trwa od początku siedemnastego roku Meiji (1884) aż do marca dziewiętnastego roku Meiji (1886), kiedy Kodokan przeniósł się do domu Yajiro Shinagawa, w Fujimi-cho. Okres Fujimi-cho datuje się od siedemnastego roku Meiji (1884) dalej aż do kwietnia; wówczas nowe dojo w Masagocho Hongo przywitało członków Kodokanu,
Fujimi-cho i Kami-Nibancho nie są od siebie oddalone. wielu uczniów uczestniczyło w Kodokanie i mieszkało w dzielnicy Bancho. W tym czasie liczba uczniów stale rosła. Wówczas Gakushuin, Ichiko i Uniwersytet Tokijski były jedynymi uczelniami prowadzącymi ćwiczenia judo. Reijiro Wakatsuki (przyszły premier), Manzo Shiota, Heikichi Takeuchi i Eisuke Oshima studiowali tam i byli bardzo zainteresowani judo.

Również wtedy uczniowie Kodokanu podzieli się na trzy grupy:
1. – Uczniowie dochodzący.
2. – Uczniowie z internatu, nie zamierzający uczyć się judo.
3. – Prawdziwi uczniowie, poświęcający się jedynie judo, z których część pragnęła w przyszłości uczyć judo.

Dyscyplina w Kodokanie opierała się na następującym regulaminie:

  • Chodzić ubranym w hakama od wschodu do zachodu słońca.
  • Ustępować z drogi, gdy mistrz wchodzi lub wychodzi.
  • Kłaniać się gościom, którzy opuszczają dojo.
  • Obowiązkowo każdego ranka sprzątać pomieszczenia.
  • Wychodząc należy powiedzieć w jakim celu się wychodzi.
  • Powrót należy zgłosić.
  • Przestrzegać godzin wstawania i kładzenia się do łóżka.
  • Choroba nie zwalnia z obowiązku przestrzegania godzin spoczynku.
  • Okresowo można wstawać po piątej rano i kłaść się przed dziesiątą wieczorem.
  • O ustalonych godzinach rano i wieczorem uczniowie muszą się zebrać, by pozdrowić mistrza.
  • Gasić ogień i światło przed udaniem się na spoczynek.

Oprócz tych przepisów istniały jeszcze trzy inne dotyczące zachowania się wobec mistrza i kolegów, a także zakazy. Tworzyły one przepisy obowiązujące w Instytucie Kano.
W tamtych czasach Kano surowo zabraniał swoim uczniom walczyć z ludźmi ćwiczącymi ju-jutsu w innych dojo. Lecz młodzi uczniowie byli niecierpliwi i chcieli się zmierzyć z innymi szkołami. Nosili oni niebiesko-czarne hakama ze znakiem Instytutu Kano, symbolizującymi siłę woli i wielkość ducha. Strojem tym wyróżniali się wśród innych studentów. Banchoren najlepiej zapamiętali Kenzo Tsutsumi, Teisuke Honda, Torojiro Shimojo, Teiichiro Shimojoli Zosi Honda.