Wraz z ugruntowaniem się filozofii i metod treningowych Judo w Japonii, Jigoro Kano utwierdzał się w przekonaniu, iż walory utylitarne, wychowawcze i sportowe Łagodnej Drogi warte są rozpowszechnienia na całym świecie. Dlatego już od pierwszych lat XXw. twórca Kodokanu wysyłał swoich emisariuszy, aby nauczali Judo daleko poza granicami Kraju Wschodzącego Słońca.
Z racji istniejących, silnych już w tym okresie stsunków dyplomatycznych i handlowych z USA, pierwsze kroki poczyniono w kierunku kontynentu amerykańskiego.

W roku 1903 Yoshitsgu Yamashita wyruszył do Stanów Zjednoczonych, gdzie prowadził trenigi na Uniwersytecie Harwardzkim oraz w Amerykańskiej Akadamii Marynarki Wojennej (U.S. Naval Academy) do roku 1906. W późniejszym okresie, w 1924 r., miał zaszczyt udzielać lekcji prezydentowi  USA – T.Roosveltowi.
Równolegle, od roku 1904, Tsunejiro Tomita uczył Judo na Uniwersytecie Kolumbijskim, a Shozo Kuwashima w 1920r. otworzył szkołę Judo w Chicago.
Inna grupa uczniów Kano rozpowszechiała Judo na sąsiednim kontynencie. Mitsuyo Maeda uczył Judo w Ameryce Środkowej i Południowej, osiadając w końcu w Brazylii, gdzie założył własne Dojo.
W Meksyku natomiast, Judo nauczał Shinshiro Satake, a w Argentynie Yoshio Ogata, który doprowadził w 1939r. do utworzenia w Buenos Aires Federacji Judo.
Kolejne wyzwanie stanowiła Europa. Od roku 1905 Yokio Tani i Gunji Koizumi przekazywali idee Judo w Wielkiej Brytanii. W efekcie tych działań G.Koizumi utworzył w 1924r. w Londynie organizację stowarszyszaącą przedstawicieli różnych wschodnich sztuk walki – Budokwai.
W roku 1924 Hikoichi Aida i Keishici Ishiguro wyruszyli do Francji, gdzie K.Ishiguro udzielał lekcji m.in. prezydentom: Gastonowi Doumergue i Raymondowi Poincare.
Również we Francji osiadł i nauczał, znany ze swych książkowych publikacji popularyzujących Judo – Mikonosuke Kawaishi.

Łagodna Droga od 1906r. nauczana była ponadto na Węgrzech przez yoshisaburo Sasaki, a od 1924r. Youtarou Sugimura rozpoczął prowadzenie trenigów we Włoszech.
Znaczącą pozycję na europejskiej "mapie Judo" zajmowały Niemcy.
W 1926r. początek szkoleniom dali Kazuzo Kudo i Sumio Imai, a sam Jigoro Kano, dwukrotnie odwiedzając ten kraj (1928r. i 1933r.), przeprowadził treningi.Europejskie Judo umacniało swoją pozycję zajmując kolejne "przyczółki" w ZSRR, Belgii, Szwajcarii, Czechosłowacji, Grecji, Rumunii i Polsce. W wyniku tych działań w 1934 r. doszło do powstania, skupiającej 11 państw, Europejskiej Unii Judo.

Ekspansja Judo nie mogła ominąć bliskich geograficznie Japonii krajów Azji. W 1929r. Kodokan odwiedził laureat Nagrody Nobla – Hindus Rabindranath Tagore. Zwrócił się do Kano o wysłanie jego uczniów do Indii, aby nauczali Judo na Uniwerytecie w Bombaju. Spowodowało to wyjazd w 1929 r. do Indii Shinzo Takagaki, który w póżniejszym okresie udzilał lekcji także w Nepalu i Afganistanie.
W Afganistanie treningi prowadził także Tatsumuro Ishi, który następnie swoje Dojo przeniósł do Iranu; w Singapurze Judo rozpowszechnione było przez Shigeru Iizuka.
Swoje miejsce Judo znalazło nawet na Czarnym Lądzie, w Egipice uczył bowiem Keishichi Ishiguro, a w Etiopii – Noriyuki Kuzuhara.

Kolejne lata pokazywały, iż przekazywane przez Judo uniwersalne wartości, mogą stanowić bazę rozwoju psychofizycznego ćwiczących. Fakt ten znalazł odbicie w lawinowo rosnącej na świecie popularności Judo. Ostatecznym potwierdzeniem tego stanu było powstanie w 1951r. Międzynarodowej Federacji Judo (Internatioanl Judo Federation – IJF), na której pierwszego prezydenta został wybrany syn Jigoro Kano – Risei Kano.
IJF, skupiająca początkowo 13 krajów zrzesza oecnie 178 narodowych związków Judo, należących do pięciu unii kontynetalnych:

  • 49 organizacji należących do Europejskiej Unii Judo (European Judo Union)
  • 40 organizacji należących do Panamerykańskiej Unii Judo (Pan-American Judo Union)
  • 37 organizacji należących do Afrykańskiej Unii Judo (African Judo Union)
  • 36 organizacji należących do Azjatyckiej Unii Judo (Judo Union of Asia)
  • 16 organizacji należących do Oceanicznej Unii Judo (Oceania Judo Union)