Kappo to metody przywracania czynności życiowych u osób poszkodowanych w wyniku urazów takich jak:

  • szok wywołany ciężkim upadkiem,
  • uderzenie w splot słoneczny, nerki lub jądra,
  • długotrwałe duszenie,
  • przygniecenie i inne.

Jedną z najstarszych publikacji na temat Kappo jest dokument utworzony w Jujutsu Muso-ryu, w okresie Sengoku (XVIw.). Mniej więcej od tego czasu datuje się, uwarunkowany realiami stosowania sztuk walki na polach ówczesnych bitew, rozwój metod atakowania miejsc witalnych na ciele przeciwnika, nazywany Satsu (Sappo) i komplementarnych metod udzielania pierwszej pomocy – Katsu (Kappo).

W okresie Meiji (1868-1911) znanych było około 100 ośrodków szkoleniowych Jujutsu, które nauczały technik Satsu i Katsu. Do najbardziej znanych, oprócz wspomnianej Muso-ryu, należały szkoły takie jak: Yoshin-ryu, Shinmyo Katsusatsu-ryu, Kito-ryu, Shibukawa-ryu, Tenjin Shin’yo-ryu oraz Tenjinseiden-shinzui-ichinen-ryu. Tej ezoterycznej sztuki nauczani byli przede wszystkim najbardziej zaawansowani adepci, przy czym regułę stanowiło przekazywanie wiedzy wyłącznie w postaci otoczonych ścisłą tajemnicą, ustnych instrukcji.

Wiele ówcześnie istniejących metod Kappo można podzielić na pięć grup.

(1) Kokyu-katsu: metody przywracania oddechu.
Jako przykłady należy wymienić tu: Sasoi-katsu, En-lcHtel, So-katsu, Ura-katsu, Se-katsu, Ha-katsu,
Fuku-katsu, Jinzo-katsu.

(2) Shitsu-katsu: metody stosowane w celu usunięcia bólu.
Przykładowymi Kappo są tu: Kogan-katsu, Ko-katsu, Inno-katsu, Kin-katsu, Kyosha-katsu.

(3) Kakusei-katsu: metody stosowane w celu pobudzenia czynności życiowych, zapobiegające omdleniu osób osłabionych. Do grupy tej zalicza się m.in.: Shinzo-katsu, Ki-katsu i San-katsu.
Inne spotykane określenia technik resuscytacyjnych to: Katsu, Kuatsu.

(4) Noshinto-katsu: metody stosowane w stosunku do osób ze wstrząsem mózgu, kiedy wszelkie gwałtowne, ruchy poszkodowanego są zabronione.

(5) Pozostałe Kappo:

  • Sui-katsu: metody udrażniania dróg oddechowych.
    Ten rodzaj Kappo znajdował zastosowanie W” przypadku; przywracania czynności życiowych po utonięciu. Pomagał w wydaleniu wody z pluc i stosowany był w połączeniu z Eri-katsu i So-katsu.

  • Ishisha-gyosha-ho lub Ishi-katsu: metody stosowane w stosunku do osób powieszonych.
    Kappo stosowane w przypadku zdejmowania ze sznura ofiar powieszenia; wykonywane w połączeniu z Eri-Katsu i So-Katsu.

  • Ashi-katsu: techniki wykonywane w stosunku do poszkodowanego, który utracił oddech w wyniku przygniecenia.
  • Enshi-katsu: metody stosowane u osób zaczadzonych.
  • No-katsu; sposoby przywracania czynności życiowych po porażeniu słonecznym.

Podczas stosowana technik Kappo wykorzystuje się oddziaływanie na centra nerwowe lub punkty refleksogeniczne przenoszące bodźce do właściwych narządów. W ten sposób poprzez akcje takie jak: uderzenia, uciskanie czy masaż właściwych obszarów, uaktywnia się ośrodki doprowadzające do przywrócenia przytomności u poszkodowanego. Na rysunku 5.1 przedstawiono najczęściej spotykane punkty, na które oddziaływuje się podczas stosowania metod Kappo.

W zależności od sposobu oddziaływania podczas akcji resuscytacyjnej wykorzystuje się różne powierzchnie kończyn. Można tu wskazać: nasadę dłoni, kciuk, kostki i końce palców, łokieć, kolano lub piętę, a nawet tułów.
Wykorzystanie metod Kappo wymaga ogromnego doświadczenia i musi być używane z wyjątkową rozwagą.
Przeciwwskazaniami do stosowania omawianych w dalszej części technik są podejrzenia, że wyniku kontuzji u poszkodowanego mogło dojść do:

  • naruszenia kręgosłupa,
  • urazu głowy,
  • uszkodzenia narządów wewnętrznych.