Judo to sport, który powstał w dawnej Japonii, kraju silnie sfeudalizowanym, zamkniętym na świat, gdzie uprzywilejowana klasa wojowników (samurajów) pod­porządkowywała swoje życie służeniu panu oraz dosko­naleniu rzemiosła wojennego. Główną bronią w walce było własne ciało. Powstało wówczas wiele szkół walki, a nauczyciele cieszyli się dużym poważaniem wśród społeczeństwa (Kobayashi i Sharp 1998). Wszystko zaczęło się zmieniać po odrodzeniu imperium Meiji w 1868 r. Rozwój cywilizacji oraz przenikanie zachod­nich nowinek do Kraju Kwitnącej Wiśni zmieniły zaintere­sowania Japończyków. Powoli też następował zmierzch samurajów. To w dużej mierze doprowadziło do spad­ku zainteresowania sztukami walki, w tym najstarszym systemem – jujitsu. Zmieniła się także ideologia – sztu­ki walki przestały wiązać się już z obroną cesarstwa, a zaczęły służyć samodoskonaleniu jednostki. Wielcy mistrzowie i właściciele różnych szkół walki zamykali je, poszukując jednocześnie nowych sposobów zarob­kowania. Społeczeństwo nadal jednak pamiętało i wy­soko ceniło wszystko to, co związane było z etosem wojowników. Filozofia samurajów, ich kodeks honoro­wy, zbiór wartości i reguł postępowania (lojalność, od­waga, niechęć do wzbogacania się, poszukiwanie dro­gi do osiągnięcia mistrzostwa w sztukach walki) budziły duży szacunek zwykłych ludzi. W tej sytuacji próby zre­formowania sztuk walki podjął się młody student Jigo­ro Kano. Jego pasja i zaangażowanie doprowadziły do stworzenia sztuki walki nawiązującej do najlepszych idei i tradycji samurajów. Wytyczył drogę dla wspania­łego systemu wychowania fizycznego oraz pięknej dyscypliny sportu.