Trening judo to ciągły proces pedagogiczny. Na po­szczególnych etapach ontogenezy trening powinien być inny. W treningu dzieci i młodzieży należy wpłynąć na wszechstronny rozwój młodego organizmu, a w później­szym okresie – przygotować zawodników do osiągania znaczących wyników sportowych. Podobnie jak każdy trening sportowy, trening w judo musi służyć określonym pętom, spełniać pewne założenia, posługiwać się odpo­wiednimi środkami i metodami (Matwiejew 1985). Przed rozpoczęciem cyklu treningowego istotnym zadaniem jest bardzo dokładne sprecyzowanie celów. Cele te mają ułatwiać realizację zadań ogólnych i bardziej kon­kretnych. Zadania te można zawrzeć w następujących punktach:

. „zapewnienie wszechstronnego przygotowania spraw­nościowego
. ciągłe doskonalenie poziomu wytrenowania, bazują­cego na wysokim ogólnym i ukierunkowanym przy­gotowaniu sprawnościowym; /
. organizacja systematycznej pracy wychowawczej, uwzględniającej zasady moralne;
. wpajanie nawyków przestrzegania etyki sportowej, dyscypliny itd.;
. wzmocnienie zdrowia, przestrzeganie higieny osobistej, higieny treningu, a także dokładnej organizacji kontroli medycznej;
. systematyczne uczestnictwo w zawodach sportowych;
.aktywne uczestnictwo w popularyzacji sportu wśród ludności” (Matwiejew i Jagiełło 1997, s. 7).
Matwiejew i Jagiełło (1997) wskazują, że planowa­nie treningu w judo sportowym można oprzeć na trzech grupach zasad. Do pierwszej grupy autorzy ci zaliczają ogólne zasady opracowane przez Jigoro Kano („Ustąp, a zwyciężysz”, „Maksimum skuteczności przy minimum wysiłku”, „Wzajemne dobro i korzyść”). Stosowanie tych zasad podczas treningu judo ma ogromny wpływ wychowawczy. Są one bardzo cenione przez pedagogów.
Druga grupa to zasady dydaktyczne. Wymienić tutaj należy m.in. zasady: świadomości i aktywności (wy­pracowanie z ćwiczącymi zrozumienia istoty programu oraz twórczego modyfikowania go), systematyczności (zachowanie logicznej kolejności w planowaniu ćwi­czeń, jednostek treningowych, mezocykti), trwałości (stosowanie takich zabiegów, aby nauczane elementy zostały dobrze opanowane, a przekazane informacje zapamiętane), dostępności wraz z zasadą indywidu­alizacji nauczania (dostosowanie ćwiczeń i obciążeń treningowych do możliwości fizycznych i percepcyj­nych ćwiczących), poglądowości (analizowanie filmów oraz innych materiałów pomocniczych, a następnie praktyczne wykorzystywanie zdobytej w ten spo­sób wiedzy podczas treningu) (Pawluk 1973, 1988, Strzyżewski 1996, Matwiejew i Jagiełło 1997). Często w celu podniesienia atrakcyjności zajęć, szczególnie w grupach młodych zawodników i dzieci, wprowa­dza się ćwiczenia z różnymi przyborami i inne pomoce dydaktyczne (Cieplicki i Witkowski 1999). Stosując powyższe zasady, trener może realizować proces treningowy w sposób rozsądny i ciekawy dla jego uczestników.