Tsunejiro Tomita w dzieciństwie nazywał się Tsunejiro Yamada. Urodził się w wiosce koło Yugashima, na górze Amagi, w okręgu Izu. Teraz, po upadku szogunatu, ojciec Kano pracował jako sekretarz ministra Marynarki Wojennej (Awa Katsu). Gdy przybył w okolice góry Amagi w poszukiwaniu drewna potrzebnego do budowy okrętów, zwrócił uwagę na Yamadę, który był bardzo inteligentnym chłopcem. Zabrał go do Tokio i tam chłopiec został służącym Jigoro Kano, a potem jego uczniem. Kano uczył się wtedy w Szkole Języków Obcych. Razem z nim uczył się też tam jego brat Kensaku.

Mieszkali na pierwszym piętrze domu w dzielnicy Fukagawa. W tym małym pokoiku Kano ćwiczył ju-jutsu i oczywiście robił dużo hałasu.
Jigoro wprowadził w techniki ju-jutsu również swego brata i siostrę oraz służącego. Zwykle demonstrował Tsunejiro kilka technik na macie rozłożonej w ogrodzie.
– Odpocznij, Tsunejiro.
– Jeszcze nie.
– Musimy, niedługo północ. Potem poćwiczymy kata-guruma w formie
sute-geiko.
Sute-geiko jest rodzajem ćwiczeń, podczas których jeden ćwiczy i analizuje jakąś technikę, używając swego partnera w roli manekina.
Jigoro najpierw wypróbowywał techniki na Tsunejiro, potem odpoczywając, analizował je z punktu widzenia mechaniki i znowu ćwiczył na Tsunejiro.
Około 1887 roku Jigoro sporządził lalkę wielkości mniej więcej trzydziestu centymetrów i na niej wyjaśniał swoim uczniom techniki. Lecz prawdę mówiąc, w tej roli wykorzystywany był głównie Tsunejiro Tomita.
Shiro Saigo urodził się 4 lutego 1866 w Wakamatsu, w prowincji Aizu. Był trzecim synem rodziny Shida. Ojciec jego podlegał rozkazom generała prowincji Aizu. Prowincja ta została pokonana w wojnie mającej na celu restaurację cesarstwa. W 1870 roku razem z ojcem opuścił prowincję Aizu i w 1882 roku, w marcu, znalazł się w Tokio, gdzie zaczął ćwiczyć u Kano w świątyni Eishoji. Nazwisko Saigo otrzymał dopiero wtedy, gdy został adoptowany przez rodzinę Saigo.

Shiro Saigo miał zaledwie 153 cm wzrostu, ważył 51 kilogramów i chodził skromnie ubrany. Jego ambicją było uzyskanie szlifów oficerskich. Kiedy zakończył naukę w Instytucie Kano, został mianowany zastępcą redaktora gazety „Nagasaki”, której właścicielem był wtedy Tengan Suzuki. Później wyjechał do Chin. Zmarł60 w Onomichi w prowincji Hiroshima, 23 listopada 1923 roku, przeżywszy pięćdziesiąt siedem lat.
Podczas ćwiczeń w szopie służącej jako dojo był najlepszym uczniem Kano i to do tego stopnia, że zastępował Kano, gdy ten był nieobecny. Jego temperament przejawiał się w stosowaniu ulubionej techniki rzutu „yama-arashi”(Górska burza). Nigdy nie „wyżywał się” podczas ćwiczeń na swoich partnerach i nie stosował niebezpiecznych technik.
Sakujiro Yokoyama urodził się w Nogata, w prowincji Musashi, nie wiadomo dokładnie kiedy. Był zupełnym przeciwieństwem Saigo, tak pod względem fizycznym, jak i charakteru. Dobrze umięśniony, ważył około 77 kilogramów. Jego skuteczność w walce wynikała głównie z siły. Pod tym względem różnił się zarówno od Saigo, jak i od Yamashity. Możliwe, że jego sposób walki był uwarunkowany wcześniejszymi doświadczeniami, które zdobył ćwicząc ju-jutsu u mistrza Heitaro Inoue ze szkoły Tenshin-shinyo-ryu. Ćwiczył pod kierunkiem Kano od 1886 roku, a kiedy wstąpił do Kodokanu, posiadał umiejętności dające mu 1 dan.
Tsunejiro Tomita wspomina: „Saigo walczył, czerpiąc siłę z impulsu, podczas gdy bronią Yokoyamy były jego doskonałe mięśnie. Z tego właśnie wynikał u nich inny styl ćwiczeń. Pierwszego z nich można porównać do człowieka, który rzuca się na wroga, zgrabnie wymachując nad głową mieczem; drugi zaś wyglądał jak ktoś, kto atakuje dużym, szerokim i ciężkim chińskim mieczem”.
Yoshiaki Yamashita urodził się w 1865 r. Wstąpił do Kodokanu w 1885 roku mając dwadzieścia lat. W „Ogólnej historii japońskiego judo” znajduje się informacja, że nastąpiło to 14 sierpnia 1884, a więc musiał mieć wówczas 19 lat. Jeśli to z kolei prawda, przypuszczalnie urodził się w 1866 roku.
Wstąpił do Kodokanu później niż Tomita i Saigo; na liście figurował na dziewiętnastej pozycji. Jednak Kano i Yamashita znali się wcześniej, jeszcze w czasach gdy Kano był studentem. Razem grywali w baseball63. W 1877 roku Kano studiował klasyków chińskich w Instytucie Nisho-Gakusha. Około roku 1883 Yamashita podczas spaceru spotkał Kano, któremu towarzyszył uczeń Takejiro Yusa. Porozmawiali wówczas chwilę. Po tym spotkaniu Yamashita wstąpił do Instytutu Kano i po paru rozmowach podjął trening judo. Początkowo nie był tym zbytnio zainteresowany, ponieważ kiedyś towarzyszył Kano, gdy ten ćwiczył ju-jutsu u Hachinosuke Fukudy i widział tam osiłków – tragarzy ryb, a wśród nich niejakiego Kenkichi Fukushimę. Był on dwa razy większy od Kano i zawsze nim rzucał. Wtedy ćwiczenia te wydawały się Yamashi-cie zbyt dzikie i brutalne. Teraz jednak Yamashita zaczął ćwiczyć judo w Ko-dokanie. Jigoro osobiście wyjaśnił mu podstawowe zasady walki, zaś Saigo i Tomka byli jego partnerami w randori. W tamtych czasach, w celu szybkiego uzyskania wyników, zalecano Kazu-geiko64, które jest popularne i dziś. Było ono stosowane nie tylko w ćwiczeniach judo, ale i kendo.
Dochodziło do stu lub więcej walk dziennie. Mówiło się, że dyplom 1 dan przyznawałoby się tym, którzy byliby w stanie stoczyć tysiąc czterysta walk w ciągu siedmiu dni. Jednak nikomu nie udało się tego dokonać.
Yamashita lubił ten rodzaj treningu. Postanowił stoczyć dziesięć tysięcy walk rocznie, tj. dwadzieścia osiem dziennie. Obecnie nie walczył z początkującymi, lecz z ludźmi ćwiczącymi dłużej niż on sam. Ponieważ w owym czasie jeszcze nie było w Kodokanie wielu uczniów, więc zmuszony był walczyć po kilka razy z tymi samymi. Czasami był tak obolały, że nie mógł zasnąć. Mimo to nie rezygnował i udało mu się stoczyć tyle walk, ile zaplanował.